น้ำใจ และความเห็นแก่ตัว ของคนไทย!!

An essence of truth here. Must be corrected.

เป็นบทสนทนาสั้นๆของฝรั่ง 2 คน

ที่ดูแล้วเดาว่าน่าจะเป็น "อาจารย์"ของโรงเรียนนานาชาติแห่งหนึ่งบนถนนสุขุมวิท

ทั้งคู่คุยกันด้วยสีหน้าเบื่อหน่ายเมืองไทย

ในระหว่างนั่งรอแซนด์วิชอยู่ในร้านซับเวย์

ที่ไม่มีลูกค้าอื่นใดนอกจากผม

พวกเขาพูดเรื่องทางเท้าซึ่งในประเทศเรา

ไม่ได้ออกแบบไว้ให้"คน"เดิน

แต่มีไว้ให้พ่อค้าแม่ค้าขายของ

ไว้ให้มอเตอร์ไซค์รับจ้างขี่สวนทางและไว้จอดรถ

แล้วฝรั่งคนหนึ่งก็พูดว่า

"พื้นฐานของคนประเทศผมคือวินัย

แต่พื้นฐานของคนไทยคือความเห็นแก่ตัว"

"คนในประเทศผมจะคิดแล้วคิดอีก"

ถ้าการจอดรถของเขาทำให้ใครลำบาก

และทุกครั้งจะจบลงด้วยการบอกตัวเองว่า "ไม่จอดดีกว่า" 

หรือไม่ก็ไปจอดไกลๆ แล้วเดินย้อนมา

แต่คนไทยไม่…

คนไทยจะ "เห็นแก่ตัว" ทุกที่ที่มีจังหวะ

ไม่ว่ามันจะเป็นการจอดบนทางเท้า

บนเลนจักรยานและแม้กระทั่งปากซอย

หรือกลับรถแล้วจอดทันที

เพราะสันดานพื้นฐานของคนไทยคือ"ความเห็นแก่ตัว"

และ "บังคับให้คนอื่นต้องหลบ" 

เพื่อให้ตนเองได้รับสิทธิพิเศษหรือความสบายมากที่สุดเสมอ

เมื่อไรที่ความเห็นแก่ตัวของคนไทยไม่ได้รับการตอบสนอง

คนไทยจะเรียกหา"น้ำใจ"

เขาเคยนึกว่า"น้ำใจ"ของคนไทยช่างแสนดี

แต่วันนี้เขารู้แล้วว่า"น้ำใจ"คือข้ออ้างของความเห็นแก่ตัว

ไม่ยอมให้แซงคิวในร้านอาหาร = ไม่มีน้ำใจ

ไม่ยอมให้จอดรถซื้อของกระพริบไฟ = ไม่มีน้ำใจ

[แม้จะทำให้รถติดยาวไปอีก 3 กิโลเมตร]

ไม่ยอมหลบให้รถมอเตอร์ไซค์ที่ขี่สวนเลนบนทางเท้า = ไม่มีน้ำใจ

ฝรั่งคนหนึ่งบอกว่า"น้ำใจ"

คือภาษาไทยคำแรกๆที่เขาเรียนรู้ ตอนมาถึงประเทศนี้

แต่ปัจจุบันมันคือคำที่น่า"ขยะแขยง[Disgusting]"สำหรับเขา

เพราะมันคือการที่คนไทยจ้องจะเอาเปรียบกันทุกวิถีทาง

เท่าที่จะทำได้โดยไม่สนใจใครทั้งนั้น

ตอนผมฟังประโยคแรกว่า"พื้นฐานของคนประเทศผมคือวินัย แต่พื้นฐานของคนไทย

คือความเห็นแก่ตัว"ก็อยากจะค้านเหมือนกัน

แต่หลังจากที่พยายามคิดหาเหตุผล

สุดท้ายผมก็นั่งทานเบอร์เกอร์ต่อไปเงียบๆ

พลางนึกถึงแฟนเก่าสาวญี่ปุ่นที่เคยตกใจ

ตอนเห็นร้านก๋วยเตี๋ยวข้างทางเทน้ำแกงจากหม้อลงบนถนน

กับคำถามที่ว่า"แล้วถ้ามีหนูมีแมลงสาปมาทำรัง ใครจะรับผิดชอบ?"

และ"ทำไมเราต้องมีน้ำใจให้คนเห็นแก่ตัว"