การวิเคราะห์เรื่องราวต่าง ๆ นั้น เราต้องมองกลไก ตัวบุคคล และองค์ประกอบอื่น ๆ ในโครงสร้างทั้งหมด เพื่อดูความสัมพันธ์ ประวัติที่ผ่านมา และสภาวะปัจจุบัน แล้วค่อยแยกแยะ ประเมิน และสร้างความเข้าใจใหม่ วันนี้เราจึงเห็นได้ชัด เรียกว่า อาการตาสว่างแล้ว ว่าปัญหาทั้งมวล มันเป็นอาการของโรคใด และสาเหตุอยู่ตรงไหน และน่าจะรู้ด้วยซ้ำ ว่าต้องแก้อย่างไร แต่เรื่องที่ยุ่งยากก็คือ การจะแก้ ก็ต้องอาศัยกลไกทุกอย่าง หลายอย่าง และต้องทำงานกันแบบที่สมควรสั่งได้ดั่งใจด้วย เมื่อความจริงมันใหญ่เกินใครจะรวมศูนย์ไปกำหนดได้ ก็ต้องทำความเข้าใจ และทำงานกันไปอย่างดีที่สุด ประสานกันให้มากที่สุด และวางเป้าหมายไว้ให้ชัด ๆ พร้อมก้าวไปแบบ ตาดูดาว เท้าติดดิน (ตามทฤษฎีมดแดงล้มช้าง ดู http://unrad.net/content/ เพิ่มเติม)
ไปย้อนดูบทความเก่า ๆ ที่เคยเขียน ไปพบความเห็นคุณ jakatour สมัยอยู่ประชาไท เลยขอยกมาเป็นองค์ความรู้ครับ
----------------------------------
icon ID # 1488637 - โพสต์เมื่อ : 2008-12-27 06:17:25 _ ปิดข้อความ ex-link
วิเคราะห์เรื่องนี้ตามทฤษฎีวิภาษวิธี (Dialectics)
หัวใจของ วิภาษวิธี พอสรุปได้ 3 ข้อ คือ
1. วิภาษวิธี พูดถึง “ความเปลี่ยนแปลง” สิ่งต่าง ๆ ย่อมเปลี่ยนแปลงไป ไม่มีอะไรหยุดนิ่ง (เป็นพลวัต-dynamic) ดังนั้นคนที่พูดว่า อะไรๆมีมานานแล้ว ไม่เปลี่ยนแปลง ก็ไม่จริง เช่น รูปแบบสังคม ความเชื่อ ภาษา แม้แต่สถาบันต่าง ๆ เป็นต้น
2. วิภาษวิธี พูดถึง “ความขัดแย้ง” สิ่งต่าง ๆ เต็มไปด้วยความขัดแย้ง ไม่ว่าจะเป็นความขัดแย้งระหว่างบุคคล ชนชั้น แม้แต่ความคิดของเราเอง หรือแม้แต่ความขัดแย้งที่อยู่ในธรรมชาติ เช่น ทะเลและชายหาดที่สวยงามยังมีหายนะจากคลื่นซินามิ เป็นต้น
3. วิภาษวิธีให้ความสนใจกับ “ความสัมพันธ์” สิ่งต่าง ๆ ในโลกไม่ใช่ “สิ่ง” หรือ thing เฉยๆ แต่ “สรรพสิ่ง” ในตัวมันเองเป็นความสัมพันธ์ชุดหนึ่ง และสรรพสิ่งอยู่ท่ามกลางความสัมพันธ์กับสิ่งอื่นๆด้วยพร้อมๆกัน ดังนั้นเราจะเข้าใจโลก สังคม รวมทั้งความคิดในหัวเรา โดยไม่มองว่ามันเป็นความสัมพันธ์ไม่ได้
ตัวอย่างเช่น สถาบันต่าง ๆ ย่อมมีความเปลี่ยนแปลง ไม่อาจดำรงอยู่อย่างเดิมได้ ดูได้จากหลาย ๆ ประเทศเป็นตัวอย่างให้เห็นมากกว่า 100 ประเทศ
สถาบันต่าง ๆ มีความขัดแย้งในตัวของสถาบันเอง เช่น ความสับสนในตัวเอง ความขัดแย้งระหว่างบุคคลในสถาบัน ระหว่างบทบาทหน้าที่ ระหว่างสถาบันกับองค์กรและบุคคลภายนอก ฯลฯ
สถาบันต่าง ๆ ไม่ได้เกิดขึ้น ดำรงอยู่ หรือเปลี่ยนแปลงไปโดยตนเองเพียงลำพัง แต่สะท้อนถึงความสัมพันธ์กับบุคคล องค์กร และสิ่งแวดล้อมต่าง ๆ อย่างลึกซึ้ง เช่น สถาบันศักดินาเกิดจากการรวมตัวของชนชั้นสูง ที่สามารถช่วงชิงการนำในสังคม นอกจากนี้ยังสะท้อนถึงความสัมพันธ์กับคนที่เกี่ยวข้อง เช่น ข้าไพร่ ทหาร ทาส ฯลฯ ที่ศักดินาใช้ในการเสริมสร้าง ปกป้องคุ้มครองตนเอง อันเป็นความสัมพันธ์ระดับบุคคล และท้ายที่สุดสะท้อนถึงระบบความเชื่อ ระบบการปกครอง ระบบสังคม ระบบเศรษฐกิจ ที่ศักดินาใช้ในการขับเคลื่อนสังคมที่ชนขั้นศักดินาเป็นผู้นำ
วิภาษ วิธี ยังกล่าวต่อไปว่าเมื่อเกิดสิ่งใดขึ้น จะดำรงอยู่ในช่วงเวลาหนึ่ง ในขณะเดียวกันความขัดแย้งที่เกิดขึ้นก็ขยายตัวขึ้น จนเกิดความเปลี่ยนแปลงไปสู่สิ่งใหม่ สิ่งใหม่ที่ดีกว่านี้ดำรงอยู่ระยะหนึ่งก็จะเกิดความขัดแย้งจนถูกเปลี่ยนแปลง ไปสู่สิ่งใหม่ที่ดีกว่าอีก เป็นสภาวะที่หมุนเวียนไปแบบนี้อย่างไม่มีที่สิ้นสุด
ดังนั้น การฝืนให้คงสิ่งใดสิ่งหนึ่งไว้โดยไม่ยอมรับการปรับตัว การเปลี่ยนแปลง "ความขัดแย้ง" จะเกิดรุนแรง การเปลี่ยนแปลงจะไม่เกิดขึ้นโดยสงบสันติ เกล้ากระผมจึงขอเตือนพวกที่ภักดีแบบอนุรักษ์ได้ศึกษาทฤษฎีวิภาษวิธีอย่างใจ เป็นธรรม ปราศจากอคติ และลองนึกถึงแบบอย่างที่เกิดขึ้นในประเทศต่าง ๆ ว่าสามารถอธิบายโดยทฤษฎีนี้ได้อย่างเฉียบคมเพียงใด จึงควรยอมรับว่า "ต้องมีการปรับตัว" อย่าฝืน ดีกว่าจะปล่อยให้สิ่งแวดล้อมบีบอัดมากขึ้น ๆ แล้วโอกาสของการปรับตัวจะถูกปิดและพัฒนาไปสู่การปฏิวัติสังคม
เอ้า พูดกันตรง ๆ อย่างนี้คงไม่โกรธกันนะ ถ้าไม่รักกันจริงจะไม่พูดตรง ๆ แบบนี้ ผมไม่ประจบสอพลอเพราะการประจบสอพลอนำความเสื่อมมาให้ แต่การพูดตรง ๆ นำไปสู่การป้องกันและแก้ไขปัญหาได้ดีกว่า
มีการล้อมปราบและฆ่าประชาชนแบบเถื่อน ๆ ครั้งแรกในเดือนเมษา ปีถัดมา ....ตอนนั้น เรายังหวังว่า เจ้าไทย จะเข้าใจและยอมรับการเติบโต ของประชาชน แล้วทำพลวัตการเปลี่ยนแปลงให้เป็นทางบวก เรายังหวัง ยังเชื่อว่า เขาเป็นคนรักประชาชนจริง
แต่วันนี้น่ะเหรอ...อิ ๆ คำว่า ตาสว่าง ไม่ได้มาด้วยการร้องขอ แต่มาเพราะทรงพระราชทานให้ และให้แบบยกชุด...ต่อเนื่อง แบบจัดเต็ม จนวันนี้เราอิ่มจนแทบอ้วก เพราะจัดให้โดย royal networks ครบหน้า ครับท่าน
ความกลัว และความน่ากลัว เกี่ยวเนื่องด้วยสถาบันกษัตริย์ไทย
ใครกลัวใครไม่ทราบได้
แต่ผมเห็นหน้าจอขึ้นแบบนี้ แล้วทำให้รู้สึกถึงความน่ากลัวที่ลึกลับ
มองไม่เห็น แต่เอาคนเข้าคุกได้ครับ
[รูปไม่ยอมขึ้นครับ]
คนที่คิดฉายา "มือที่มองไม่เห็น" นั้น เข้าใจคิดนะครับ
ไม่ว่าจะหมายถึงใครก็ตาม แต่คนที่ทำให้กระทู้หายไปนี่
ถือว่า คล้าย ๆ กับมือที่มองไม่เห็นจริง ๆ
ระบายเป้นกระทู้ส่งท้ายคืนนี้ครับ
==========
แวะมาเขียนต่อ เช้าวันเสาร์ (เวลาไทย)
ความกลัว น่าจะเป็น ตัวแปรหนึ่งที่ทำให้เกิดเรื่องเกิดราวมากมาย
กลายเป็นเหมือนสิ่งที่นายกสมัคร พูดไว้ ว่า ความกลัวทำให้เสื่อม
ผมพยายามเน้นเสมอว่า ราชสำนัก อย่ากลัวประชาชน
รากที่ฝังลึกตามวัฒนธรรม ขนบธรรมเนียมและประเพณี ของไทยมาหลายชั่วอายุคน
มันได้ทำให้คนไทย มีจิตใจโอบอ้อมอารีย์ โดยเฉพาะต่อผู้อ่อนด้อยและใจกตัญญูต่อผู้ใหญ่
ผิดพลาดอะไรไป หากมันไม่เกินไป คนไทยให้อภัยได้ แต่อย่าให้มันเลยเส้น
แต่ความกลัวนี่แหละ ทำให้คนเราทำอะไรแบบเกินงาม เกินควร และเกินเหตุ
ยิ่งไปบวกกับความโลภ โกรธ และหลง เข้าด้วยแล้ว ก็เรียกย้อนคืนยาก
ยิ่งยังยอมให้ความหลงในฐานะ ยศศักดิ์ และอำนาจด้วยแล้ว ยิ่งยุ่ง
ทั้งหมดนี้ ทุกฝ่ายที่กลัว ต้องเข้าใจว่า การเคารพประชาชน ในฐานะคนที่มีศักดิ์ศรีและสิทธิ
การเคารพกฎหมายบ้านเมืองและหลักการประชาธิปไตย
และการเคารพในหลักศีลธรรมอย่างแท้จริง (มิใช่แค่ปาก) นั้น ต้องมีก่อนสิ่งอื่น ๆ
ในเมื่อขาด ความโลภ โกรธ หลง มันก็พล่าน
ทำผิดแล้ว ก็จะผิดต่อ เพราะไม่สำนึกผิด และไม่ยอมปรับตัว ด้วยมองไม่เห็นความจริง
พอผิดมากเข้า ก็กลัวผลผิด ระแวงทุกฝ่ายที่ตนเคยเบียดบังรังแก ในที่สุด ความกลัว
ก็ทำให้เสื่อมจริง ๆ ทุกฝ้าย
แต่เสื่อมแล้ว ไม่ใช่ยอมพุ่งลงเหว หรือดื้อดึง
ควรกลับตัวกลับใจเสีย ประชาชนไทย พร้อมจะให้อภัยง
ตอนนี้เหมือนจะสายแล้ว แต่ผมเชื่อว่า การยอมรับและแก้ไข จะดีกว่าการดื้อดึงและฝืน
กระแสธรรมชาติ
แก้ไขล่าสุดเมื่อ 2008-12-27 07:04:47
โพสต์โดย : piangdin
icon ID # 1488344 - โพสต์เมื่อ : 2008-12-26 23:55:04 _ ปิดข้อความ ex-link แก้ไข
ช่วงที่ผมกลับจากอัฟกานิสถาน ไปเยี่ยมบ้าน
เป็นครั้งแรกที่ผมไม่รู้สึกปลอดภัยเมื่อก้าวลงสู่แผ่นดินบ้านเกิด
เพราะอะไรหรือครํบ ก็เพราะกลัวโดนจับขังคุกนะสิครับ
ผมไม่ใช่คนเด่นคนดังอะไร แต่พอถูกยึดสมาชิกภาพที่ราชดำเนิน
และข้อมูลที่เขียนไว้ที่บล็อกหายไปหมด ผมเริ่มรู้สึกสงสัยว่า ตัวเองพูดอะไร
ตรงเกินไปหรือไม่ เขาจะกวาดล้างตัวเราไปด้วยหรือไม่
ผมไม่เคยมีศัตรู ไม่เคยมีคนที่เกลียดชังกันขนาดต้องปองร้ายกัน
แต่ผมกลับมีความรู้สึกไม่ปลอดภัย เพราะอำนาจที่แตะต้องไม่ได้
ก็รู้ตัวทีหลังว่า ตนเองไม่ได้มีความสำคัญขนาดจะมีใครมาจับตา หรือ
จับเข้าคุก แต่ก็อดที่จะกลัวไปเองไม่ได้
คุณดา ตอปิโด ถูกจับยัดคุก จนป่านนี้ ยังออกมาไม่ได้ ใครก็ช่วยไม่ได้
ผมเอง แม้เจตนาจะดียังไง แต่ดูเหมือนว่า สังคมไทยยังยอมรับไม่ได้
ไม่รู้จะต้องรอไปอีกนานเท่าไหร่
แก้ไขล่าสุดเมื่อ 2008-12-27 00:41:00
No comments:
Post a Comment
Note: Only a member of this blog may post a comment.